WAT GEBEURT ER ALS 350.000 HECTOLITER LOSGESLAGEN KOKENDE SUIKERSTROOP ZICH EEN WEG BAANT NAAR RIVIEREN EN GEMEENSCHAPPEN … ? EEN REGELRECHTE NATUURRAMP.

In de ochtend van 5 mei begint uit de container van suikerrietfabriek La Magdalena in Santa Ana, El Salvador een kokend heet stroperig goedje zijn weg naar buiten te banen. De uit de hand gelopen chemische reactie eindigde pas ’s avonds nadat er 3.500.000 liter suikermelasse het landschap had bedekt. Honderden vissen werden al dood aangetroffen langs de oevers van de rivier La Magdalena, landbouwgewassen werden aangetast, het drinkwater vervuild en het rampgebied blijft zich uitbreiden, tot over de landsgrenzen heen.

De minister van Leefmilieu erkent de ernst van de situatie en wil de fabriek naast de saneringsverantwoordelijkheid ook een fikse boete opleggen maar wacht de resultaten van een onderzoek af om bedragen te noemen. Toch vrezen de vakbonden dat deze boete uiteindelijk ten laste zal komen van de 7000 werknemers wiens job op de helling komt te staan. 70% Van de werknemers is namelijk afkomstig uit de omringende gemeenschappen. Dit wil zeggen dat tienduizenden mensen economisch afhankelijk zijn van deze bron van tewerkstelling.

Een fikse financiële sanctie is een belangrijk instrument in de responsabilisering van de werkgevers voor de externe kosten die zij hebben aangericht. Tegelijkertijd dreigt de sociale schade in termen van werkgelegenheid en zekerheid van inkomsten hoog op te lopen. De gulden middenweg in deze schemerzone tussen de legitieme eis van de vakbonden in functie van arbeids– en inkomenszekerheid van tienduizenden mensen in precaire omstandigheden en het internaliseren van de enorme milieuschade door een handvol werkgevers zal bepalend zijn voor een rechtvaardige oplossing. Sociale en milieurechten zijn steeds kanten van dezelfde medaille maar moeten nu in de weegschaal worden gelegd.

ABVV Horval schreef een solidariteitsbrief